Muszę się przyznać, że tę poruszającą historię pochłonęłam jednym tchem, wielokrotnie się wzruszając i reflektując nad istotą i głębią zawartego w niej przekazu. Wspaniały pomysł na prostą, aczkolwiek sugestywną opowieść, której uroku i animuszu dodają przepiękne ilustracje, autorstwa Karoliny Piętoń. Magia, jaka wypływa z tej pięknej opowieści zmusza do głębszych refleksji, bo o trudnym okresie dla czytelnictwa mówi się od dłuższego czasu, a tutaj dodatkowo mamy wzruszającą historię wyrzuconych na wysypisko książek oraz aspekt czytelnika, który porzuconym książkom jawi się jako artysta – człowiek o wyjątkowej wrażliwości.

Opowieść o wyrzuconych na wysypisko książkach snuje nam stara „Księga Baj”. W Zaczytanku kiedyś ludzie byli bardzo szczęśliwi, czytali książki, dyskutowali o nich, wypożyczali je z Biblioteki. Odkąd Bibliotekę wykupił bogaty kupiec i zamienił na salon gier, ludzie odrzucili mądrości książek i dali się całkowicie pochłonąć niewdzięcznej rozrywce, jaką były gry komputerowe i nie tylko.

Porzucone przez ludzi książki czuły się bardzo nieswojo leżąc i kisnąc w lesie, do którego nikt nie zaglądał, a nawet jeśli, to tylko po to, by wyrzucić śmieci. Pewnego dnia dołączyła do nich Tęczowa Książka, której się wydawało, że właścicielka tylko na chwilę ją porzuciła, że wróci po nią. Marzyła, by wreszcie ktoś ją przeczytał, odkrył jej magiczną treść. I kiedy wszystkim się wydawało, że nie ma już dla nich ratunku, stała się rzecz magiczna, wręcz niezwykła.

Autorka poruszyła w swej opowieści ważne kwestie, zwracając uwagę na problemy zewsząd nas otaczające, przenikające do codzienności. Po pierwsze, współczesne zatracanie się młodych czytelników w wirtualnym świecie, na rzecz wyimaginowanych wartości odrzucających mądrości płynące ze słowa pisanego.

Po drugie, pokazała niechlubne cechy ludzkiej natury skłonnej do zaśmiecania świata natury, wyrzucania śmieci w lasach, zagracania własnej przestrzeni. Ale też mówi o nadziei, która nigdy nie powinna gasnąć, wiara w drugiego człowieka, nadrzędne wartości. Magia z książek nigdy nie straci swojego waloru, zawsze ludzkość będzie wracała do ich uniwersalnych przesłań, ponadczasowych, sugestywnych aspektów, bo książki są przecież magiczne, wyjątkowe i niepowtarzalne.

„Wysypisko książek” Katarzyny Grzybek, to wzruszająca i refleksyjna opowieść o tym, że do książek zawsze się wraca, że to one są tymi, które otwierają nam drzwi do innych światów, są magiczne i jedyne w swoim rodzaju. To opowieść o książkach wyrzuconych na wysypisko, porzuconych, ale wiara w człowieka nigdy nie wygasła i jej optymistyczne zakończenie zachęca do szukania w nich swoich ścieżek i najważniejszych wartości w życiu. A ilustracje Karoliny Piętoń podkreślają jej wyjątkowość.

Szczerze polecam!